Dit land is één groot goed bedoeld misverstand.

Althans ik, met mijn Noord-West Europese harkerigheid en 3*3=9 mentaliteit, zie de hier zo liefdevol omarmde vaagheid als misverstand. Terwijl in India veel stelliger zijn dan “dat drie keer drie weleens negen zou kunnen zijn” onaardig, ruw en autoritair is. Gevaarlijk voor de vreedzame samenleving van de diverse volken en religies wellicht.

Een manager hier zei tegen mij: Ik moet mijn mensen leren assertiever te zijn: doorvragen tot dat ze zeker weten dat ze hetzelfde bedoelen. Voorzichtig zei ik hem dat het Indiase Engels soms ook moeilijk te volgen is voor ons westerlingen. Met een zeer serieus gezicht vertelde hij mij: “dat ligt helemaal niet aan jullie onbegrip van ons Engels , wij begrijpen elkaar ook de halve dag niet, alleen dat vinden wij dat wel prettig.”

Nu begreep ik ook beter wat er misgaat als je iemand vraagt om iets, dat je niet goed verstaan hebt, te herhalen. De irritatie gaat waarschijnlijk niet over het moeten herhalen van de boodschap, maar het verzoek om een éénduidig bericht.

Het is ook wel Zen-nig om als er dan toch geen objectieve waarheid bestaat, een onnodige discussie over ieders waarnemingen maar te voorkomen, door lekker vaag te blijven. Het gebaar wat ik “kop-kwispellen” noem lijkt niet alleen alsof ze willen zeggen: “zou kunnen”, “mij best” of “als jij dat wil denken…” Dat betekent het volgens mij ook, en dat is eigenlijk prachtig . Waarschijnlijk zouden ze hier met meer duidelijk dan dat elkaar met enige regelmaat de hersens inslaan.

Er is nog een gebaar wat mij tot nederigheid brengt. Het lijkt nog het meest op het gebaar wat Italianen maken als je succesvol het bloed onder hun nagels vandaan peuterd, maar de gelaats uitdrukking die de Indiër er bij trekt is één van verbazing. Terwijl je de Italiaan hoort denken: “Jij irritante etterbak !” zie je de Indiër vragen : “Zie ik dit wel goed ?”

Een wereld van verschil.