En ik nu ook

mamamoe

Vandaag met mama op stap. Tegen Dominica, de verpleegster, is mama de laatste tijd heel hebbelijk en mama gaat zelfs gedwee mee naar buiten om een rondje te lopen. Dat is heel fijn maar het doet ergens ook pijn. Mijn moeder en gedwee pasten niet eerder zonder bedrog in één zin. Mama is haar referenties kwijt en kan helemaal niets meer alleen.
Ze moet, nu het geheugen het plaatje niet meer afmaakt, lang naar de dingen kijken om ze te zien. Bij ons is het kijken vluchtig en de waarneming grotendeels contextueel, mama heeft een wat langere sluitertijd nodig.

Nu aan het eind van de dag wachten we, aan onze favoriete tafel, op de strandkrabbensoep. Mama is moe, ik ook.